W dniu 14.09.2016 r. bibliotekarki z naszej Biblioteki Publicznej w Sędziszowie Młp. oraz Filii miały możliwość wzięcia udziału w szkoleniu wyjazdowym. Organizatorem, tak jak w latach poprzednich, była Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Ropczycach. Tego typu szkolenia odbywają się w nowych, wyremontowanych, skomputeryzowanych bibliotekach. Mają na celu pokazanie w jaki sposób działają zmodernizowane placówki województwa podkarpackiego. W latach ubiegłych panie z naszych bibliotek miały okazję zapoznać się z działalnością bibliotek w: Krośnie, Jarosławiu i Kolbuszowej. Tym razem szlak wycieczkowy poprowadził nas do Sanoka, do Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka.

Oferta szkoleniowa składała się z dwóch części. Pierwszą z nich była wizyta w wyżej wymienionej placówce. Mieści się ona przy ulicy Teofila Lenartowicza, w odremontowanej, secesyjnej, zabytkowej kamienicy. Skręcając do biblioteki, zobaczyłyśmy pomnik patrona tejże książnicy, Grzegorza z Sanoka. O nim, historii placówki, opowiedział nam obecny dyrektor biblioteki – Pan Leszek Puchała. Oprowadził nas po jej pomieszczeniach, które zachwycały pięknie wyposażonym i urządzonym wnętrzem. Szczególnie spodobał się nam Oddział dla Dzieci, z wydzieloną strefą dla najmłodszych, gdzie były: tablica magnetyczna, urokliwe mebelki, duży księgozbiór i scena. Niedawno tutejsza placówka przeszła remont, na którym bardzo zyskała. Taras dla czytelników, zielona czytelnia od strony ogrodu i konsola playstation -  to atrakcje ostatnich lat. Dyrektor mówił, że inwestowanie w rozwój bibliotek, dzięki sporym nakładom finansowym na nowości wydawnicze, przekłada się na wzrost zainteresowania czytelników książką. Promowanie biblioteki powoduje większe zainteresowanie nią w społeczności lokalnej. To było widoczne w sanockiej bibliotece, która na tle innych bibliotek Podkarpacia, wypada dobrze.

Drugim etapem szkolenia było zwiedzenie Muzeum Historycznego, które mieści się w XVI wiecznym zamku, do którego wchodziłyśmy po schodach, gdyż usytuowane jest na wzgórzu. Stamtąd rozpościera się piękny widok na miasto. Rynek w Sanoku jest urzekający, składają się na niego: piękne kamieniczki, ratusz, zespół klasztorów franciszkanów, odbudowany zamek.

Muzeum Historyczne miało do zaoferowania kolekcję ikon i kolekcję obrazów Zdzisława Beksińskiego, w osobnym, wyremontowanym skrzydle zamku. Obie były warte obejrzenia. Pierwsza ociera się o sacrum, druga pokazuje talent artysty, jego wrażliwość, ale i kruchość ludzkiego bytu, strach przed śmiercią, starzeniem się, przemijaniem, które są motywem jego prac.

Sanocka kolekcja ikon należy do najpiękniejszych w Europie. Znajdują się w niej dzieła od XV do XIX wieku. Pani przewodnik zdradziła nam w jaki sposób należy „czytać ikonę”. Wędrując za nią po poszczególnych salach, dowiedziałyśmy się o rodzajach ikon, ukrytych w nich symbolach. Mogłyśmy podziwiać zrekonstruowany ikonostas. Mając tyle ikon wokół siebie (ok. 700) weszłyśmy na chwilę do cerkiewnego świata.

Inne odczucia towarzyszyły nam podczas oglądania kolekcji obrazów Zdzisława Beksińskiego. Ten światowej sławy plastyk, zamordowany w 2005 roku, przekazał sanockiej galerii kilkaset (około 600) obrazów, a także fotografie, rzeźby. Jest tam także imponujący zbiór jego rzeczy osobistych. Zobaczyłyśmy pracownię artysty, która została przeniesiona z jego warszawskiego mieszkania. Dzięki tym ekspozycjom mogłyśmy zobaczyć czym się interesował, jakiej muzyki słuchał, jakie miał hobby. Zdjęcia osobiste artysty wprowadziły nas w klimat lat, w których żyła rodzina Beksińskich.

Cała ta kolekcja znalazła się w sanockim zamku na życzenie artysty, jego matki i syna. Wiesław Banach był przyjacielem malarza, jako dyrektor Muzeum Historycznego, został zarządcą i spadkobiercą całej jego spuścizny.

„Kolekcję wzbogacił dar Zofii Beksińskiej, gdyż zgodnie z jej życzeniem, po śmierci, wszystkie obrazy, które posiadała, zostały przekazane do Sanoka. Tak samo postąpił syn malarza Tomasz, który w liście pożegnalnym poprosił ojca, by jego obrazy trafiły do "ukochanego Sanoka". Po tragicznej śmierci Beksińskiego na mocy testamentu muzeum przejęło całą spuściznę artysty. Wtedy ze 100 eksponatów kolekcja rozrosła się do 6 tysięcy prac. Są to m.in. fotografie, rysunki, rzeźby.  Beksiński należy do najważniejszych twórców XX wieku, a coraz większa liczba krytyków uważa, że to jeden z najważniejszych artystów w skali światowej - podkreśla Banach”.

Miasto docenia swojego artystę. Przy wejściu na rynek zobaczyłyśmy postać Zdzisława, odlaną z brązu. Rodzina Beksińskich od kilku pokoleń jest związana z Sanokiem. Pradziadek Zdzisława Beksińskiego założył Zakłady Kotlarskie, które dały początek późniejszej firmie Autosan. Zdzisław zaś, jako że z wykształcenia był architektem, projektował w niej autobusy.

Szkolenie odbyło się w przededniu premiery książki „Tomek Beksiński. Portret prawdziwy” i filmu o Beksińskich „Ostatnia rodzina”. Dzięki tym obu artystycznym wydarzeniom dowiemy się dużo więcej o rodzinie Beksińskich. Najbardziej charakterystyczną osobą jest w niej oczywiście Zdzisław, który zapisał się w historii jako znany polski malarz XX wieku, doceniany także za granicą. Jego syn, Tomasz, był dziennikarzem muzycznym, mistrzem w swojej dziedzinie. Zadebiutował na antenie radiowej Trójki, w audycji Marka Niedźwieckiego. Jego pasją była nie tylko muzyka, ale także  język angielski. To on był  tłumaczem wszystkich ówczesnych filmów o Jamesie Bondzie oraz wielu hitów filmowych tamtych lat, jak np. „Milczenie owiec”, „Robin Hood”, „Ptasiek”, „Szklana Pułapka”. Obaj, Zdzisław i Tomasz zmarli w tragiczny sposób.

Poszerzenie wiedzy, przekazanie jej czytelnikom – to jeszcze jedna zaleta wycieczki szkoleniowej. Zainteresowanych odsyłamy po informacje o artyście, do jednego z wielu artykułów http://rynekisztuka.pl/2012/11/14/rodzina-przekleta-o-tworczosci-zdzislawa-beksinskiego/.

Poniższy cytat oddaje nasze odczucia po oglądnięciu wystawy:

„Obydwaj - ojciec i syn - lubowali się w fantasmagorycznych przedstawieniach, nawiązujących do ciemnych krain, świata demonów i potworów, które ukazywane były w atmosferze grozy, tajemnicy i niedopowiedzenia”.

Takie szkolenia są bardzo ważne, bo pozwalają na wymianę doświadczeń między bibliotekarzami. Na zakończenie relacji ze szkolenia, warto przypomnieć słowa Grzegorza z Sanoka, które zostały zapisane w księdze, uwidocznionej na pomniku:

„Trzeba żyć w taki sposób, żeby swoją działalnością, pracą, twórczością być użytecznym dla innych. Losy kraju i świata nie zależą od sił nadprzyrodzonych, ale od samych ludzi”.